levenswijsheid van Suus

Iemand vroeg mij om de integrale tekst van de recensie waar ik het eerder over had. Ik lees in principe geen stukken over mijn eigen werk, ik vind ze meestal raadselachtig. In dit geval wordt een ander opgeroepen om mij lauweren (Beatrix), de recensent zelf doet dat niet (door mijn strip 4 sterren te geven).
Ook de reden die Beatrix aangereikt krijgt vind ik merkwaardig: waarom gebruikt hij het negatieve woord 'rekken'? Gelukkig heb ik Frans en Suzanne bereid gevonden zich in het geval te verdiepen: hen begrijp ik altijd.

Hoop en Liefde

Mij bereikte de vraag of mijn  schilderijen tentoongesteld konden worden op een expositie met het thema 'Geloof, Hoop en Liefde'. Daar moest ik even over nadenken.
Het thema 'Hoop' vind ik in mijn werk ruim vertegenwoordigd. Ik heb diverse schilderijen gemaakt van mensen die hoopvol in de verte staren, dus ja, dat zit wel goed.
Liefde wordt al lastiger, daar moet ik wat naartoe redeneren. De schilderijen worden met liefde gemaakt, en er spreekt voor mij de liefde voor het leven uit, of zoiets. Met enige goede wil moet dat lukken.
Maar geloof, dat zit niet in mijn werk. Ik heb niks met spiritualiteit, het hogere of andere zweverigheid. Helaas, ik wil mijn schilderijen graag tonen, maar aan die expositie kan ik niet meedoen.

Steve Canyon

Canyon uit 1963

Er is weer eens een uitgeverij gevonden die de complete stripserie van Steve Canyon gaat uitgeven. De vraag is natuurlijk waarom deze uitgave tot het einde zal doorgaan, terwijl andere initiatieven halverwege gestrand zijn. Milton Caniff (1907-1988) startte Canyon in 1946 en ging ermee door tot aan zijn dood. De integraal bedoelde heruitgave die ik gekocht heb stopte met de strips uit 1958.

DVD uitgave van de TV serie

Canyon was vooral in de jaren 50 mateloos populair, er is zelfs een tv serie van gemaakt en er bestond een comic uitgave.
Canyon was een voorbeeld voor vele tekenaars en schrijvers, de serie Buck Danny is er helemaal door geinspireerd. Eind jaren 50 begin 60 liep de populariteit van Canyon terug, volgens mensen die de latere verhalen kennen begon de kracht van Caniff af te nemen. Als de nieuwe heruitgave 1958 haalt spring ik op de rijdende trein, hopelijk rijdt hij tot het einde door. Ik heb liever het mindere werk van een geweldenaar, dan het beste werk van prutsers.

genreplezier

De kritiek op Phinny van Gert Meesters, waar ik het gisteren in mijn blog over had, heeft iets vreemds. Hij stelt dat je van mij, de maker van Pulpman, geen diepzinnigheid mag verwachten, maar veeleer genreplezier. Hij schrijft dat de onwaarschijnlijke verhaalwendingen in Phinny niet op je tien vingers te tellen zijn, maar dat mijn plezier bij het plotten en tekenen aanstekelijk werkt.
Is dat nu positief of niet? Ik ga er maar van uit dat de opmerkingen positief bedoelt zijn, maar hij geeft Phinny slechts 2 van de mogelijke 4 sterren. Aanstekelijk plezier is kennelijk niet voldoende voor een hoge score, daar is ook diepzinnigheid voor nodig.
Mijn hoop is gevestigd op de Amerikaanse uitgave. Misschien dat Amerikanen het genreplezier wel waarderen.

ridderorde

Gisteren schreef ik al dat Pulpman 13 eraan zit te komen. Het verschijnen van Pulpman gaat niet heel snel, maar toch is het door sommige journalisten niet bij te houden. Gert Meesters schrijft in een overigens zeer vriendelijke stukje:' Fred de Heij mag van ons een medaille krijgen van Beatrix, want bijna in zijn eentje rekte hij het stripmagazine Pulpman tot tien afleveringen. '
Een ridderorde lijkt me geen goed idee. Ik zie voor mijn ogen al de teleurgestelde burgemeester weglopen na mijn weigering het lintje in ontvangst te nemen, met hangende schouders en de bloemen tussen zijn benen.

nummer 13

Eindelijk, Pulpman 13 is klaar. Althans wat mijn aandeel betreft. Het afmaken van de cover was het laatste dat gebeuren moest, en dat viel niet mee. De achtergrond werd donkerder en donkerder, maar ik bleef ontevreden.
Ik besloot het radicaal anders aan te pakken, en heb de achtergrond juist licht gemaakt. Nu vind ik het wel goed, hij kan drogen en dan gescand worden. Voor het nieuwe jaar kan het boekje in de winkel liggen. Nou ja, er moet nog wel heel veel aan gedaan worden, maar dat gebeurt buiten mijn gezichtsveld.
Ik kan snel door met nummer 14, ik voel de druk van de deadlines alweer toenemen.

gejat

Boucq

Dat heb ik weer. Ik ben bezig de laatste hand te leggen aan het laatste hoofdstuk van 'De schuilplaats' . Twee hoofdpersonen lopen op het strand om de plot nog een beetje te overdenken, en dan nemen ze afscheid van elkaar. Een weemoedig einde, voor de hoofdpersonen omdat ze niet weten of ze elkaar ooit nog zullen ontmoeten, voor mij omdat ik een verhaal afsluit waar ik een paar jaar geleden aan begonnen ben.
Op een strip site zie ik dat er een nieuw boek is van Boucq, een van mijn favoriete tekenaars. Wat zie ik: twee hoofdpersonen lopen op het strand om de plot nog een beetje te overdenken, en dan nemen ze afscheid van elkaar.
Had die Boucq hier niet een paar maanden mee kunnen wachten? Dan had ik een brief op hoge poten naar de uitgeverij kunnen sturen, hoe die Boucq het in zijn hoofd haalt om mijn scene te jatten.

de uitwerking

Er zijn altijd wel weer mensen die mijn schetsen goed genoeg vinden, dat de strip dan al klaar is. Ik ben het daar nooit mee eens, ik doe allerlei keuzes in de uitwerking waardoor ik het eindresultaat beter vind. Bijvoorbeeld de schetsen van mijn verpleegster verhaal.
Plaatje 1. Ik ben niet echt op de hoogte van gebruiken in een ziekenhuis, maar het lijkt alsof de verpleegster het gordijn open trekt. Het handgebaar vond ik overdreven.
Plaatje 2. Ze kijkt helemaal nergens naar, dus ook niet naar de patiënt. Dat ze een warm gevoel krijgt is ook niet in beeld gebracht.
Plaatje 3. Is min of meer hetzelfde gebleven. Ik heb geprobeerd de blik in de ogen van de man nog wanhopiger te maken, maar hij was al behoorlijk wanhopig.
Plaatje 4. Waarom staat ze daar met haar handen te wapperen?
Plaatje 5. Dat mag wel wat onstuimiger. Misschien had ik de verpleegster in de uitwerking een hand op haar hart moeten leggen. Tja. Daarvoor is het nu te laat.
Plaatje 6. Ik wilde haar nog meer laten nadenken en twijfelen.

verpleegsters

Dr. Kildare

Ben Casey

Ben Casey

Zo'n tien jaar geleden ben ik met de strip 'Het studiehuis' begonnen. Ik wilde veel verschillende genres strip in een verhaal combineren, en ik ben begonnen met een verpleegsters verhaal.

schets

Verpleegster en dokter romans waren populaire lectuur, maar als stripgenre is het volgens mij nooit zo aangeslagen. Begin jaren 60 had je de strip 'Dokter Kildare', en 'Ben Casey' van Neal Adams gaat over een dokter, maar dat was het dan wel zo'n beetje.
Waarom bestaan dit soort strips niet meer? Kranten die van mij een verpleegsterstrip willen mogen zich melden.

een kattige meesteres

Laatst was ik uitgenodigd voor een etentje met een dress code: zwart wit. Waarom voor dit thema gekozen was wist ik niet, maar ik had er hoge verwachtingen van. Ik had dan ook mijn best gedaan om naast mijn zwarte broek en overhemd mijn allerwitste t-shirt te kiezen.
Toen ik binnen kwam zag ik meteen dat er iets niet helemaal goed gegaan was: de gastheer en gastvrouw zagen er beeldig uit, maar ze zaten er gekleurd bij. Het bleek dat de dress code een grapje van de gastvrouw was geweest, en er werd dan ook hartelijk om gelachen.
Voor mijn verjaardag heb ik het thema 'strip' bedacht, voor haar heb ik een catwoman kostuum uitgekozen. Zelf ga ik als 'hooded justice', ik heb nog wel ergens een trui met een capuchon in de kast liggen.

boren

Er kwam een grappenmaker langs op het atelier: "Ga je verbouwen?" Er lag namelijk een boormachine op mijn werktafel. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik geen fanatieke klusser ben.
Er zijn zoveel mensen die graag gaten maken, laat hen nou maar boren. En laat mij dan maar tekenen. Als het zo uitkomt ben ik best bereid om zo nu en dan een boormachine te tekenen, dat dan weer wel.

abonnement

Zolang ik me kan herinneren zijn wij geabonneerd op dezelfde TV gids. Als de gids binnenkomt lees ik hem meteen, er staat altijd wel iets in dat ik de moeite waard vind. Bijvoorbeeld de stukken van Michael Minneboo over strips lees ik met veel plezier. De mensen die hij interviewt zeggen regelmatig de verkeerde dingen, waar ik me dan weer lekker druk over kan maken.
Helaas ben ik minder positief over de kwaliteit van de geplaatste illustraties. Deze week was het dieptepunt een paginagrote tekening van mannetjes die informatie zoeken in de berg gegevens van Wikileaks. Hier is van 'lekker druk' maken geen sprake, hier word ik alleen maar enorm verdrietig van. Misschien moet ik mijn abonnement maar opzeggen.

souvenir de Paris

Opvallende elementen in Parijs zijn voor mij de beelden. In Nederland hebben we natuurlijk een beeldenstorm gehad, en de calvinisten hebben zich daar nooit overheen kunnen zetten, hun aversie tegen beelden krijgen ze denk ik met de paplepel ingegoten. Ik kan dus reuze genieten van al die Bachussen en nimfen die het katholieke straatbeeld opvrolijken. Een paar maanden geleden waren we in Parijs, en dat heerlijke gevoel probeer ik zolang mogelijk vast te houden. Door een souvenir te schilderen, een beeld uiteraard, een paard in een fontein bij het Parc du Luxembourg. Desondanks verdwijnt langzaam de herinnering. We zullen er weer heen moeten.

meer pleegzorg

Voor de achterkant van het blad van de pleegzorg maakte ik een strip. Na een paar afleveringen begon de redactie te piepen: pleegouders vonden het vervelend om negatief afgebeeld te worden.
"Hoezo negatief?"
"Nou, als heks bijvoorbeeld."
Het leek mij dat iemand die daar de humor niet van in kon zien niet geschikt was als pleegouder. Ik had een aflevering gemaakt waar de pleegvader een super positieve rol speelde: als een Superman. Ook niet goed.
Van de volgende pagina die ik inleverde werden de pleegzorgers weer niet blij, en ik werd bedankt voor mijn diensten.

pleegzorg

Voor de pleegzorgkrant maakte ik stripjes. Mijn nieuw ontwikkelde held, waarvan ik toen nog niet wist dat hij Pulpman zou gaan heten, kon ik natuurlijk prachtig voor deze opdrachten gebruiken. Ik was zeer enthousiast, gek genoeg de redactie een stuk minder. Ze vonden het niet goed dat ik een pleegkind als clown of als koekoeksjong afbeeldde. Gelukkig ken ik een fantastisch stel pleegouders persoonlijk en die vonden mijn strip wel leuk. Door deze steun in de rug besloot ik me van het gezeur van de redactie niets aan te trekken, en op de ingeslagen weg door te gaan.

kleurpulp

Een jaar of 20 geleden werd ik gevraagd om voor de  heropening van een filiaal van C&A een kleurplaat te maken. Ik tekende een clown met een bord in zijn handen waarop het vernieuwde filiaal stond en wat ballonnen. Op zijn kleding extra elementjes om te kleuren zoals rondjes op zijn broek, een gestreepte das en streepjes op zijn trui.
Niet lang daarna gebruikte ik dezelfde clown figuur opnieuw, nu in een wat minder vrolijke rol: Pulpman was geboren. De naam Pulpman kwam pas jaren later en is door mijn vrouw verzonnen. Allerlei varianten kwamen meteen op, zoals Brandweerman en Groenteman, maar die moeten nog verder uitgewerkt worden.

lakens

Een paar jaar geleden had ik een lappenperiode. Ik schilderde mensen, geheel of gedeeltelijk gewikkeld in lappen. Voor een schilderij van een blije vrouw die zich bevrijd had van de lap had ik maandenlang een laken in mijn atelier hangen.
Het hing grotendeels voor mijn boekenkast, en omdat ik bang was de plooien te verstoren heb ik tijdlang weinig kunnen lezen.

Laatst zag ik advertentie van John Gannam ( 1907-1965), een Amerikaanse illustrator die vooral in de jaren veertig en vijftig populair was. Zijn vrouwen zijn wel zo ontzettend blij met hun nieuwe lakens, daar word ik zelf ook blij van. Daarmee vergeleken is de vrouw met laken die ik geschilderd heb maar een chagrijnig typ.

Arzak

In 1974 was Giraud een van de oprichters van het blad Metal Hurlant. Hij creëerde Arzach, een woordloze strip over een vreemde wereld waar krijgers op een dino-achtige rondvliegen. De strip was op de originelen ingekleurd en viel daardoor op in het oeuvre van Giraud.

In 2010 verscheen een vervolg, Arzak. De strip is niet meer zonder woorden, en wordt op de computer ingekleurd. Mij viel op dat het een soort cowboy verhaal geworden is, in Arzak zit Blueberry verstopt. Ik bedacht voor Pulpman een pastisch, 'Arzaque', over een rots die uit elkaar valt als Arzaque erop gaat meppen. Arzaque weet zich nog net te redden en vliegt weer verder, de kern van de rots blijkt te bestaan uit een gigantisch beeld van Blueberry.

Helaas merkte ik na een paar plaatjes dat het tekenwerk niet het effect opriep wat ik zocht, Arzach heeft kleur nodig.  Een nieuwe tak aan de boom van niet afgemaakte projecten.

epigonen

Prinses van Thé Tjong-Khing

In de catalogus bij de tentoonstelling van het werk van Thé Tjong Khing komen oud leerlingen van Khing aan het woord. Philip Hopman schrijft: "Als docent kweekte Khing epigonen. Niet expres, dat gebeurde gewoon." Hij noemt dan Ruud Bruijn, Alex de Wolf en Fred de Heij.
Pardon? Wij zijn slaafse navolgers van Khing? Wat een onzin. Natuurlijk ben ik door hem beïnvloed, dat is ook de bedoeling als je les van iemand krijgt.
Ik ben ook beïnvloed door andere docenten, bijvoorbeeld door Waldemar Post en Lydia Postma.
Raar om ons vieren in een zinnetje eventjes af te doen, Khing als slechte docent en Ruud, Alex en ik als slechte leerlingen, de epigonen. Hopman had net zo makkelijk een rijtje namen op kunnen noemen van oud leerlingen waar geen invloeden van Khing te vinden zijn. Khing kweekte geen epigonen. Ja, één, niet expres: Philip Hopman.

het leven is geen lolletje

Richard Miller

Iemand wees mij op het fantastische werk van de Amerikaanse schilder Richard Miller. Ik had nog nooit van hem gehoord, blijkbaar vonden de beschrijvers van de kunstgeschiedenis hem niet interessant.
Maar voor mij was het werk zo inspirerend dat ik vanmorgen besloot om ook een schilderij te gaan maken, hopelijk net zo mooi als zo'n Miller. Tijdens het fietsen naar het atelier bedacht ik me wel dat het niet erg handig zou zijn als ik vandaag zou gaan schilderen, er wachten nog zo veel half afgemaakte projecten.
Ik besloot verstandig te zijn en toch maar een strippagina te tekenen. Ik koos Frans en Suzanne, voor Pulpman, ook leuk. Het leven is dan weliswaar geen lolletje, het moet wel leuk blijven.