stoerdoenerij

Een paar dagen geleden was 'Die hard" met Bruce Willis op televisie, een fantastische film: stoerdoenerij van het begin tot het eind, daar hou ik van. Stoerigheid zelf maken gaat me misschien minder goed af. Ik was gevraagd door Dark Dragon Books om voor een promotieboek een fantasy figuur waar zij de boeken van uitgaven in eigen stijl vorm te geven: Hercules. Mijn kans om ook eens een glimmende borstkas te maken. Toen mijn prent klaar was liet ik hem aan mijn vrouw zien.
"Tja," zei ze, "daar was ik al bang voor. Hij is niet overtuigend, het lijkt meer een verklede vent in een sloot, die stoer probeert te doen."
Godver, dat heb ik weer.
Ze deed er nog een schepje bovenop: "Jij hebt zelf ook niets stoers in je, en dat vind ik juist zo leuk aan je".
Dat troostte mij in het geheel niet, je hoeft zelf niet stoer te zijn om het te kunnen verbeelden: "Ik maak wel een nieuwe, Conan of zo, die van stoerigheid uit het doek springt."
"Goed hoor," glimlachtte ze, en ze bladerde weer verder in de Knippie.
Het maken van een Conan is er nog niet van gekomen.