Ik moet steeds denken aan de slogan van een bedrijfje: we will break through the barriers for you, of zoiets. Het was denk ik mijn eerste opdrachtgever toen ik van de Rietveld kwam, samen met illustrator Ruud Bruijn maakte ik ansicht kaarten die ook puzzels waren. Het bedrijf was opgericht door een vrouw die nergens wat van wist, maar dat konden wij als beginnende illustratoren niet beoordelen. Omdat de verkoop van de kaarten tegen viel weigerde ze ons te betalen. Ik weet dat we bij een advocaat geweest zijn, of we ons geld nog gekregen hebben kan ik me niet meer herinneren. Sindsdien ligt het doorbreken van kaders bij mij moeilijk.
Fred, Die halfbakken slogan van het bedrijfje van die mevrouw herinner ik me niet, wel dat we achteraf betaald kregen. Ze sputterde nog dat ze misschien haar huis wel uit moest na de sommering van de advocaat, maar bij mijn weten is er nog nooit iemand op straat gezet voor het bedrag dat ze ons verschuldigd was. Later is ze een bedrijfje in merchandising van tv-characters begonnen. Ze dacht er destijds nog over om de rechten op de Marsupilami te verwerven, Dennie Christiaan zou toch niet veel met zijn idee doen. Totdat bleek dat die rechten dertig jaar daarvoor al netjes waren dichtgetimmerd. (Zou zijn er nog steeds hele volksstammen die denken dat Pierre Kartner en de smurfen...)
BeantwoordenVerwijderenEr gaat gelukkig wel eens een week voorbij dat ik niet aan haar denk.
Ruud
En toch blijft dat doorbreken van die kaders van jou nogal binnen de perken. Een paar tekstbalonnetjes en een deel van een sjaal. Daar lachen ze in Amerika om.
BeantwoordenVerwijderenRuud, misschien kan die mevrouw iets met Popeye doen, die schijnt rechtenvrij te zijn.
BeantwoordenVerwijderenMatthijs, helemaal mee eens. Maandagavond ga ik verder, het lachen zal die Amerikanen vergaan.