Drake richt zich meer op het acteren van de figuren. Hij overdrijft de emoties zo dat het soms karikaturaal wordt, iemand is niet blij maar hysterisch; verdriet wordt zo uitvergroot dat de tranen van het plaatje spatten, enzovoorts.
Die grens opzoeken van acteren naar overacteren is voor mij een grote uitdaging. Als een vent een klap gaat uitdelen teken ik de hand wat groter dan realistisch is en ik maak hem ook wat hoekiger, zodat die hengst nog harder aankomt. Alsof er een brok steen aan het uiteinde van de arm zit, knuisten die pijn kunnen doen.
Maar een dag later ga ik twijfelen. Is dit niet wat overdreven, moet ik niet een mooier handje tekenen en dat over die klomp heen plakken? Ik heb de grove hand laten staan. Tot nu toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten