"Ik meng mijn kleuren met zwart," antwoordde ik, "ivoorzwart.."
"Goh," zei ze,"wij mogen op de schildersclub geen zwart gebruiken."
"Oh, die flauwekul, die onzin heb ik ook wel eens gehoord. Terreur uit 1870, bedacht om een onderscheid te maken tussen de progressieve impressionisten en de conservatieve academische schilders. Ik laat me niet door dat soort achterhaalde regels leiden. Mooi zwart is niet lelijk. Wil je een kloddertje, kun je het zelf proberen?"'
Dat wilde ze wel. Na een tijdje keek ik uit mijn ooghoek wat ze aan het doen was. Mijn god, wat een klerezooi maakte dat mens ervan, wat een grauwe smeerboel. Op die schildersclub hadden ze gelijk: nooit zwart gebruiken!
De mevrouw heeft me nooit meer om advies gevraagd.
Interessant. Wat bedoel je precies met "onderscheid [...] maken tussen de progressieve impressionisten en de conservatieve academische schilders"? Van mijn schilderdocent mag het trouwens ook niet, met eindeloos mengen van ultramarijn en gebrande omber of sienna tot gevolg.
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt me de moeite waard om je vraag wat uitgebreider te beantwoorden, maar ik moet daarvoor nog enkele plaatjes scannen. Dat wordt dus waarschijnlijk de blog van zondagavond.
VerwijderenIk heb wel eens een mooi stilleven gezien met een beperkt palet van drie kleuren: wit, ultramarijn en gebrande sienna. Dat wil ik ook nog eens proberen.