verworpenen der aarde

Kostin, in de Stalins fabriek, 1949

Een politieke partij met maar één duidelijk standpunt heeft natuurlijk zijn beperkingen, maar is ook wel handig: als pacifist stemde ik vroeger op de PSP. Met het ontstaan van groen links ben ik zwevende kiezer geworden: ik had niet veel op met de oorlogszuchtige gestaalde kaders van de CPN.
Dit weekend was groen links weer even in de greep van de ijzeren vuist van de oude kameraden, procedures en strijd leken belangrijker dan mensen en harmonie.  De cijfers in de peilingen kleuren rood, en dat was te verwachten, maar dat deert idealisten niet.
Ik denk dat ik pragmatisch ingesteld ben, het doet mij pijn te zien dat de sovjet waarden weer herleven. Gelukkig vind ik troost in de sovjet kunst: gestaalde arbeiders, maar ze lachen tenminste.